صادق خلخالی از روحانیون شیعه و حاکم شرع دادگاه‌های پس از انقلاب ۱۳۵۷ بود. در سال‌های آغازین بعد از انقلاب اسلامی افراد زیادی به حکم خلخالی اعدام شدند. محاکمه و اعدام وابستگان و صاحب منصبان رژیم پهلوی در سال‌های ۱۳۵۷ و ۱۳۵۸ باعث شد که خلخالی به چهره‌ای جنجالی تبدیل شود. او در سال 1357 حکم اعدام شماری از مخالفان کرد را نیز صادر نمود.
صادق خلخالی پس از درگذشت سید روح‌الله خمینی (بنیانگذار و اولین رهبر جمهوری اسلامی) از صحنه سیاسی کنار گذاشته شد. خلخالی پس از انقلاب خاطرات خود را به چاپ رساند که بنده کتاب خاطرات وی را خوانده ام. این کتاب توسط برخی مورد نقد قرار گرفته است. خلخالی در خاطراتش از محاکمه های خود می نویسد و برای همه آنها توجیه می آورد. اگر تابحال این کتاب را نخوانده اید توصیه می کنم آنرا بخوانید.
طبق شواهد خلخالی می خواست سفری به سیستان و بلوچستان نیز داشته باشد تا از نزدیک بتواند ضد انقلاب ها و وفاداران رژیم پهلوی را محاکمه کند. ساواکیها، درجه داران، افسران ارتش و ژاندارمری، نیروهای شهربانی، خوانین و سران طوایف از این موضوع اطلاع داشتند و اظهار نگرانی می کردند. تقریبا همه این افراد (عمدتا بلوچ) به مولوی عبدالعزیز ملازاده امید داشتند. من شخصا شاهد تماس های تلفنی مولوی عبدالعزیز با سران جمهوری اسلامی بوده ام. مولوی عبدالعزیز گاها با امام خمینی، آیت الله خامنه ای و آیت الله رفسنجانی صحبت می کرد.
مولوی معتقد بود که «ورود خلخالی به بلوچستان به مصلحت نیست. چنانچه ایشان به بلوچستان بیاید و به محاکمه سران طوایف و دیگران بپردازد و یا آنها را مورد بازجوی قرار دهد، منطقه شلوغ خواهد شد، بنحوی که شاید نتوان ناآرامی ها را مهار کرد».
در آن روزها چند نفر از جانب بنده به مولوی عبدالعزیز معرفی شدند و در پناه وی قرار گرفتند. مولوی به آنها قول داده بود که هرگز اجازه نمی دهد محاکمه شوند و همینطور هم شد. از نقش حجت الاسلام کفعمی نیز نباید غافل ماند. پیگیری های این دو روحانی سنی و شیعه باعث شد که خلخالی به بلوچستان نیاید. یک روز که من در اتاق مولوی عبدالعزیز نشسته بودم و ایشان تلفنی مشغول صحبت با آیت الله خامنه ای بود، شنیدم که می گفت: «از اینکه انقلاب شده ما خوشحال هستیم و خوشحالی ما به این علت است که بجای اسدالله علم که یک فرد طاغوتی بود افرادی چون شما روی کار آمده اند که مذهبی هستند».
یادداشتهای زندگی دکتر محمد رضا طاهری: جلد سوم (1357 – 1369). انتشارات کتاب بلوچ، 1402.
دیدگاهتان را بنویسید